Doodzwijgen!

Wat een weekend mensen, wat een nieuws. Wereldnieuws welteverstaan, want... eindelijk is het zo ver. Nederland heeft zijn eigen wereldkampioen Rumikubben. De organisatie had blijkbaar de minimum leeftijd van 145 jaar verlaagd, want de 45 jarige Jacqueline Beekman uit Amstelveen ging er met de Rummi-Cup vandoor. Gefeliciteerd!

Wie we niet kunnen feliciteren zijn Roef & Marian, wie? Roef & Marian...!! X-factor?? Nee, die hadden ze dan weer net niet, althans dat vond de jury. Zelf waren ze uiteraard van mening dat ze tot de absolute wereldtop behoren. Dat vonden ook alle andere afgewezen kandidaten van zichzelf. Trots verlaten Roef & Marian, compleet met Billboard voor hun kop, zingend het toneel. Toneel is het perfecte woord, want de hele wachtrij van zelfkennisloze douchezangers applaudisseert voor de vasthoudendheid van de verliezers. Kap daar mee, mensen, echt, kappen!! Doe gewoon rummikubben, stil rummikubben!

De wereld gaat hier kapot aan! Roef gaat het blijven proberen, niet omdat hij zo'n doorzetter is, maar omdat hij weigert in te zien dat hij niet kan zingen en dat applausje van mede-losers elke keer weer is de fake-bevestiging dat hij het kan. Roef zal hierdoor aan 'nee' niet genoeg hebben.

Roef is zo iemand die doorgaat als een meisje hem niet wil, want hij is immers wél leuk!!! Roef stuurt vrolijk liefdesbrieven met te weinig postzegels, staat in de sportschool zodat zijn droomvrouw écht niet meer om hem heen kan en het ergste van alles; hij zingt onder haar balkon, elke nacht! Roef verkracht meisjes met korte rokjes, omdat ze daar om vragen, Roef solliciteert 5x bij hetzelfde bedrijf en na de 6e afwijzing geloof hij nog steeds in carrièrekansen bij de Sociale Werkplaats. Iedereen houdt van Roef, Roef is de tweede Herman the Dancer en zal wekelijks in de maling worden genomen bij Jensen, zonder dat hij het doorheeft. Herman & Roef, ik zie ze al zitten samen.

Als je het over dit duo hebt is een bruggetje naar de doodstraf natuurlijk gauw gemaakt. De doodstraf daar wilde ik eigenlijk mee beginnen deze column, maar het rummikub nieuws moest natuurlijk voor! Saddam is teleurgesteld en ik ook. Wat hebben we nou aan een dooie Saddam. Een taakstraf in Irak had maatschappelijk gezien behoorlijk wat voordelen gehad, er moet immers nog een hoop geschoffeld en opgeruimd worden daar. Hulpjes in ziekenhuizen zijn ook nooit weg, dacht ik zo. Bovendien heeft hij een voorbeeldfunctie. Roef en alle anderen mensen die playbackend véél beter uit de verf komen, zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan Saddam. Hij heeft namelijk zelfkennis, hij heeft nooit een poging gedaan om te gaan zingen...