Berlijnse Muur
Waar we ten tijde van ons prille geluk veelal voldoende hadden aan één woord om elkaar te begrijpen daar kon nu één woord al aanleiding zijn voor een kleine Krieg. De liefde die tegelijkertijd met jou bij me was ingetrokken had zich in de loop der tijd teruggetrokken uit vrijwel alle vertrekken van onze (samen)woning. Het ventileren van de woning is goed maar laat de liefde niet ontsnappen. Alleen uit de lade van het nachtkastje ontsnapte soms nog een sprankje Schwung der liefde. Als het überhaupt nog wel liefde genoemd mocht worden. We waren twee Einzelgängers onder één dak.Al maanden wisten we het maar we zwegen er over. Tegen beter weten in. Hopend op de dag dat liefde zich door het huis zou verspreiden als interieurparfum uit een elektronische luchtverfrisser. Echter, de luchtverfrisser was op en bleek niet navulbaar te zijn. De stekker moest er uit. Dat het voorbij was, was niet meer in Frage. Voor de laatste keer hadden we aan één woord genoeg. Want het besef drong tot ons door dat dát wat al jaren één was, is geworden als een tweepersoonsbed met voor ieder een eigen matras. Jij was Oost en ik was West, een Wiedergutmachung ten spijt. Het eind van onze Anschluss was een vaststaand feit.
De stilte was haast umheimlich. Iedere morgen werd ik wakker in mijn helft van het bed. De andere helft bleef leeg. Ik had aan één blik genoeg om die leegte vast te stellen. En ik had voldoende aan één haal met de neus om te constateren dat het huis reukloos was. Ik moest hier weg en vertrok voor afleiding naar Berlijn.
Vanuit mijn hotel, gelegen in wat het voormalige Westen was, keek ik uit over wat ooit het Oosten was. Littekens daar waar de muur operatief was verwijderd. Berlijn was één en is na jaren van scheiding nu ook wéér één. Ik was West en jij was Oost. Ik kon je zien, ik kon je horen, ik kon je ruiken. Ik smachtte naar een Wiedersehen.
Bij thuiskomst snoof ik de geur van mijn woning weer op om de geur van de stad te verdrijven. Aan één haal had ik niet genoeg. Wat rook ik toch? Was dat liefde? De liefde die nooit was weggeweest uit het huis maar waarvan ik de geur simpelweg niet meer rook als gevolg van gewenning aan die geur? Ik besefte na die korte vakantie in Berlijn opeens dat we de hoop te snel hadden opgegeven. Jij best Oost en ik ben West maar die muur kon worden afgebroken met de liefde die mijn neus had geroken.
Ik zocht weer contact. De wil was er evenals de weg naar het Oosten. Er werd op elkaar gewacht. Maar de betonnen muur bleek sterker dan gedacht. Ik hoorde je zwoegen aan de andere kant van de muur. Jij hoorde mijn zweetdruppels vallen. De muur viel niet en bleef onaantastbaar overeind. Deutsche Gründlichkeit. Onze verwoede pogingen waren voor niets geweest. We hebben elkaar gesproken, gezien, gemaild en gebeld. Maar we bleven gescheiden door een meedogenloos mijnenveld. Ook Checkpoint Charlie bleef gesloten en verbood ons om weer één te zijn. De liefde werd ons onmogelijk gemaakt door de aanwezigheid van een IJzeren Gordijn.
