Standbeelden van stof
Ik ben net terug van vakantie en bekijk de vakantiefoto's al op mijn laptop. De laptop was ook mee op vakantie dus eigenlijk had ik de vakantiefoto's al tijdens de vakantie gezien. Ik had ze voor het thuisfront al online staan voordat ik door de douane was. De vooruitgang door techniek is dodelijk voor romantiek. Krakende lp's zijn vervangen door de perfectie van de cd en mislukte vakantiefoto's zijn al voor aankomst in eigen land in de digitale prullenbak beland. Imperfectie bestaat niet meer, tenminste niet bij thuiskomst. De kinderen van nu kennen niet het gevoel van het ophalen van de vakantiefoto's. Die spanning of die ene foto inderdaad het perfecte plaatje is geworden zoals jij dat toen voor ogen had. Of het gevoel van teleurstelling dat zich van je meester maakt wanneer je er achter komt dat je op die boottrip vergeten was de beschermer van de lens te halen.
Je hoort mij overigens niet klagen over al die vooruitgang. Zonder digitale camera had ik nooit de snelheid van F1-wagens kunnen vastleggen, ook zo'n voorbeeld van vooruitgang. Van ruim 300 naar iets meer dan 100 per uur leg je probleemloos vast met een camera die binnen een seconde meerdere keren een foto neemt. Vroeger zou de perfecte foto je meerdere fotorolletjes hebben gekost. Nu kost het slechts één klik en weet niemand dat je voor die ene foto tien foto's hebt gewist waar niets op te zien viel.
Ergens in een kast liggen nog stapels met fotoalbums. Van 0 tot... het digitale fototijdperk. Want hoewel je digitale foto's prima af kunt laten drukken zijn ze bij mij nooit verder gekomen dan een map in Mijn Afbeeldingen. Eén gecrashte harde schijf en vele vakantiefoto's gaan verloren. Eerlijk gezegd zou dat me niet eens echt pijn doen. Foto's van de eerste stapjes, een taart met één kaarsje er op en mijn eerste fiets doen me meer dan foto's in dronken toestand in een willekeurig Spaans vakantieoord. Die foto's, genomen in een tijd waar ook imperfectie werd ingeplakt, bevatten herinneringen die in mijn geheugen stoffiger zijn dan de fotoalbums zelf.
Vakantiefoto's hebben een beperkte houdbaarheid in tegenstelling tot foto's van tijden waarin je hersenen het al druk genoeg hadden met de indrukken van al je zintuigen. Te druk om ook maar iets als herinnering op te kunnen slaan. Daarom hoop ik dat ouders van nu hun perfecte foto's van hun opgroeiende kind toch keurig af laten drukken en inplakken in zo'n hopeloos ouderwets fotoalbum. Zelfs een vergeelde maar tastbare ingeplakte foto zegt meer dan miljoenen pixels op een TFT. Als die laatste dus al de tand des tijds heeft weten te doorstaan. Een mapje ergens op C of een cd'tje met foto's raakt nu eenmaal sneller kwijt dat een 19 inch fotoalbum.
Terwijl ik blader door mijn eerste fotoalbum met foto's van mijn eerste maanden zie ik van alles dat net zo oud is als ik. Een sprei die nog ergens op zolder ligt. Knuffels, een blokkendoos, een asbak. Allemaal minstens net zo oud als de foto waarop het staat afgebeeld. Op een andere bladzijde, onder het stof, foto's van mensen waaronder mijn oma die ik inmiddels vaker op foto heb gezien dan dat ik ze in het echt mocht aanschouwen. Standbeelden van stof. Net niet tastbaar maar op afstand lijkt het alsof je even terug bent in een tijd waar alleen foto's het bewijs van zijn dat je er ook echt bent geweest. Eén keer niesen en de standbeelden van stof zijn weer weg, maar de volgende keer - waarschijnlijk gaan er weer jaren voorbij - dat je de bladzijde openslaat is de herinnering er nog steeds. Een herinnering die ik eerder toevertrouw aan mijn eigen harde schijf dan aan die van mijn laptop.
