Het Zwarte Gat
Nu het einde van mijn studie toch echt nadert, word ik af en toe een beetje wanhopig. Ik heb vijf jaar Psychologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Ik heb er werkelijk alles uit gehaald wat er in zat: in het buitenland gestudeerd, goede cijfers behaald en verschillende interessante onderwerpen behandeld voor mijn afstudeerprojecten. Ik ben nu mijn literatuurscriptie aan het afronden, en ondanks de baaldagen en momenten waarop ik simpelweg even vastloop, komt dat best goed. Die bul haal ik dus wel, met genoegen schijnt het zelfs. Ik heb het gedurende mijn hele studie dus nooit echt moeilijk of zwaar gehad en toch lijkt het wel of ik in een flits van een seconde ben beland op dit moment: De Grote Dip.De afgelopen maanden begon ik door te krijgen dat mijn zorgeloze studentenleven blijkbaar toch een einde heeft. Ik was er eerlijk gezegd wel blij om. Ik had namelijk grootse plannen. Ik zou schrijver worden. Ik zou beroemd worden. Ik zou mijn psychologische kennis volledig benutten om het leven van mij en anderen om mij heen immens te verbeteren. Ik zou gaan reizen, nog véél meer dan ik al deed. Ik zou weggaan uit mijn kamer van 7.5m² en met opgeheven hoofd afscheid nemen van de huisgenoot die mij al een jaar lang terroriseert met zijn troep, zijn luiheid en de non-stop aanwezigheid van zijn luidruchtige porno-imiterende, labiele kaktrut: zijn vriendin. (De andere huisgenote zou ik echter wel gaan missen, evenals onze gezamenlijke drang naar alcohol.) Ik zou een klein doch gezellig 1-kamer appartement gaan bewonen en gaan schrijven voor verschillende tijdschriften. Wie weet zelfs ooit wel een boek! Ik had het helemaal uitgedokterd.
De werkelijkheid valt echter vies tegen en deze desillusie is waar mijn Grote Dip eigenlijk op neerkomt. Ik wil namelijk helemaal geen psycholoog meer worden. Ik heb niet de behandelende leerroute bewandeld, dus ik mág niet eens mensen helpen zonder daarvoor grondig te worden gestraft. De reclamewereld die mij ooit zo aansprak beschouw ik vijf jaar later als het pure kwaad en de uitlaatklep voor gierige mensen die andere mensen gierig willen maken. Onderzoek doen boeit me ook niet echt en de gehele psychologische arbeidsmarkt zal me eigenlijk aan mijn reet roesten.
De droom van het schrijven had ik bovendien eerder in de praktijk moeten brengen. Het is niet alleen moeilijk om met journalistiek je geld te verdienen, gezien het freelancen, de onzekerheid en de constante druk om jezelf te moeten bewijzen. Ik merk dat ik de afgelopen jaren eigenlijk meer heb geroepen dat ik wil schrijven dan dat ik daadwerkelijk een woord op papier heb gezet. Op een handvol artikelen en columns na heb ik dus zero ervaring. Goed gedaan Haroon!
Verder kan ik wel leuk weg willen uit mijn kamer, maar dan zal ik eerst geld moeten gaan verdienen om mijn riante appartement te kunnen bekostigen. Maar werken wil ik juist nog niet, omdat ik mezelf had beloofd eerst de Grote Reis te maken. Het concept van de Grote Reis is ontstaan toen ik net 18 was en nog geloofde in de openbaringen die een Grote Reis In Je Eentje Naar De Andere Kant Van De Wereld teweeg kon brengen. Ik ga die reis in oktober toch maken en ga dus een maand lang spirituele verlichting zoeken in de tempels van Maleisië en Singapore en mezelf vinden in de oerwouden van Borneo. Het probleem is echter dat als ik terugkom, ik waarschijnlijk geen baan heb en nog maar een paar maanden in mijn kippenhok mag wonen, zonder een vooruitzicht op iets dat beter is dan wonen bij mijn moeder. Dat is best een domper op je nieuwe Zen-houding.
Dit alles heeft er voor gezorgd dat de eens zo stabiele Haroon nu een stuk minder stabiel is. Ik gedraag me dus zeer onredelijk, ben zeer snel opgefokt en huil nu om alles. Mijn arme vriend, bless his soul, heeft het dan af en toe ook zwaar te verduren. Het mooie is wel dat ik op die momenten zelf ook doorheb wat voor debiel ik ben, wat achteraf dan altijd wel weer grappig is. Mijn vriend verzekert mij dat alles goed komt en gelukkig voor ons beiden geloof ik dat ook. Ik ben namelijk niet de enige.
In de afgelopen weken ben ik voor het eerst naar afstudeerborrels geweest. Als ik dan medestudenten spreek over hun studie- en werkplannen zie ik in hun ogen de oh-zo-herkenbare 'help mij alsjeblieft, want ik snap het even niet meer' blik. Niets voor niets wordt de periode na het afstuderen van studenten ook wel Het Zwarte Gat genoemd. En hoe duister die term misschien ook klinkt, ik vind er steun en hoop in. Er is blijkbaar een hele club van mensen die hun toekomst nog niet hebben uitgevogeld en hun grootse gedachten nog niet op een rijtje hebben. Ik doe dus voorlopig gewoon rustig aan en probeer ook een beetje te genieten van mijn laatste weken als student. Mijn Dip is namelijk toch een gigantisch groot Zwart Gat en hoe radeloos ik me nu af en toe ook voel, het kan alleen maar beter worden.
