Schande op noppen

Arme Klaas Jan Huntelaar, arme Markus Rosenberg, arme Aggelos Charisteas, arme Ryan Babel en arme Ioannis Anastasiou. Uit deze spelers zal Danny Blind komende week de spits kiezen die Ajax tegen Internazionale aan doelpunten moet helpen. Dit houdt automatisch in dat één, of misschien zelfs meerdere van hen, te maken krijgt met Marco Materazzi. Het is niet vreemd als ze nu al slechter slapen.

Materazzi behoort zonder twijfel tot de grootste schoften die er op de Europese voetbalvelden rondlopen. Misschien is hij zelfs de ergste. De Italiaan is tweeëndertig en loopt al de nodige seizoenen mee. Hierin heeft hij een geduchte reputatie opgebouwd. Materazzi is een mandekker, in de gewelddadigste zin van het woord. Hij geeft een spits geen ruimte en schuwt de harde middelen niet. Menig spits weent van binnen na een aanvaring met de houthakker op voetbalschoenen.

Marco Materazzi, hij voetbalt niet. Hij gaat over het veld en laat een spoor van pijn en ellende achter. Raakt wat hij kan raken. Materazzi kent geen vriendschappelijk voetbal, hij kent slechts de oorlogsvariant die Rinus Michels ooit als term introduceerde. Voetbal is oorlog, Materazzi is soldaat. Guerrillastrijder, die je ook moeiteloos met een bandana om door de jungle ziet jakkeren op zoek naar vijandelijke troepen. Materazzi komt met een eenvoudige missie: de spits mag niet scoren. Nooit. De spits moet volledig uitgeschakeld worden. Daartoe heeft hij de beschikking over een indrukwekkend arsenaal aan elleboogstoten, armzwaaien, klappen, duwtjes, beuken, smijtwerk, slidings en vliegende tackles. Altijd uitgevoerd zonder met de ogen te knipperen. Geprogrammeerd om te slopen, dat is Materazzi.

Zijn voetballende kwaliteiten worden logischerwijs wel eens vergeten. Het beest heeft een aardige trap en kan best goed koppen, maar wie ziet dat tussen al die schandalige overtredingen? Dat hij voor een verdediger al een aardig aantal doelpunten heeft gemaakt, waar ook strafschoppen bijzaten, men weet het niet. Materazzi staat overal bekend als bottenbreker of spitsenrammer. Hij is zelfs international en je moet toch echt een hoop voetbalgevoelens uitschakelen om dat te kunnen snappen.

Zou er überhaupt iemand zijn die Materazzi snapt? Zou hij zichzelf wel snappen? Schaamt hij zich eigenlijk niet vreselijk voor zijn gedrag? Het is moeilijk voor te stellen dat iemand plezier kan beleven aan het maken van de gemeenste overtredingen. Dat iemand ook gerust nog in de catacomben een tegenstander een pak slaag geeft, terwijl hij zelf niet op het wedstrijdformulier staat en dus in clubkostuum rondwandelt. Dat iemand zichzelf volledig kan verliezen in het kraken van enkels, knieën en kuiten.

Ik denk toch dat Materazzi dit nooit voor ogen heeft gehad, toen hij begon met voetballen. Iemand die op pupillenleeftijd alleen maar vriendjes onderuit schoffelt, mag normaliter zelden meespelen. Materazzi moet ooit ook, zoals wij allemaal, gegrepen zijn door het voetbalvirus. Gevallen voor een mooie actie, een schitterende goal, een fraaie redding van een keeper, een juweeltje van een pass. Hij moet gedroomd hebben dat hij dit zelf ooit ook zou gaan doen. De Materazzi van zes of zeven jaar moet rond 1980 toch ook een vedette uit die tijd als voorbeeld hebben gehad. Hij moet als vroege puber toch ook hebben genoten van pakweg Maradona en Van Basten.

Maar dan, als blijkt dat je zelf niet over zulke kwaliteiten beschikt, wanneer beslis je dan om slager te gaan worden? Om de beul van de groene mat te zijn, de schrik van elke opponent. Hij moet de schaamte voelen. Hij is ver gegaan om zijn droom te verwezenlijken, kreeg een slechte naam en is er naar gaan leven. Bij elke gruwelijke overtreding knaagt het nog meer. Hij wil veel liever een mooie actie maken, maar hij kan het niet. Nu is hij international, handhaaft hij zich bij Inter in de Europese top en kan hij niet meer terug. Hij moet schoppen, slaan en vernielen. Elke wedstrijd weer. De mensen gedogen hem, hij is nu eenmaal Materazzi en Materazzi doet zulke dingen.

Leonard Cohen schreef ooit een tekst over een avontuurtje met Janis Joplin op een hotelbed. "You told me again, you preferred handsome men, but for me you would make an exception." Zo is het met Materazzi ook. Wij voetballiefhebbers zien vele malen liever een sierlijke middenvelder of briljante spits. Het voetbal wil geen beulen, maar voor sommigen wordt een uitzondering gemaakt. Materazzi hoort daarbij. Komende week mag hij weer, Amsterdamse spitsen in de pan hakken. Ogenschijnlijk onbewogen, maar zijn voetbalhart huilt. Hij zou zo graag eens een hakje geven, maar zijn reputatie staat hem in de weg. Niets is zo zwaar als telkens maar weer een rol te moeten bevestigen.