de Webstort (Regime)
Op deze plek verschijnt eens in de twee weken de Webstort. Wat letters op een rijtje.
Vandaag een verhaaltje.
Regime
"Kunt u tussen de regels lezen?" vroeg de man tegenover me. Hij schoof me een papier toe.
Er stond niets tussen de regels. In de regels stond dat hij zich moest melden bij de kazerne.
"U moet zich melden bij de kazerne", zei ik en gaf hem de brief terug. Afzender: De Kazerne. Handtekening. Stempel.
"Maar waarom ik?" vroeg de man. "Ik ben 62 en heb niemand. Is het geen vergissing of een grap?"
"Het is geen grap," antwoordde ik, "en ook geen vergissing, denk ik."
"En u?"
"Ik niet", zei ik. "Ik hoef niet meer."
"Maar ik heb niemand!" zei de man.
"Wilt u nog water?" vroeg ik en stond op van het tafeltje en liep zonder op antwoord te wachten het café binnen. Water was de enige drank die er was. Uit het meer. In het café werd het water gekookt en in de kelder gekoeld. 2 centen voor een glas. Of een horloge of een gesp, een ring... Voor dingen van weinig waarde.
"2 water", zei ik.
"4 cent", zei de weduwe. Alle weduwes droegen zwart, jong en oud. Deze was oud. Ze schonk uit een aarden kan.
Het was noen en erg warm. De man en ik waren de enigen. En de weduwe. Ik was bij de man aangeschoven, zoveel mensen zag je niet meer. De brief van de kazerne had op het tafeltje gelegen.
Ik zette de glazen op de tafel en bleef staan. Ik tuurde naar de lucht die blauw was, naar de weilanden die tegen de voet van de berg leunden. Naar de sneeuwtop waar ik ooit geweest was in mijn jeugd en waar meer sneeuw had gelegen dan ik had verwacht...
"Ik wil niet!" zei de man. Hij vloekte. De weduwe prevelde een gebed. Ik schoof weer aan en dacht: hij moet en hij weet het en hij weet waarom, maar hij zou willen dat het een nachtmerrie is waaruit hij zal ontwaken.
"U heeft nog niet gediend, het staat in de brief van de kazerne", zei ik.
"En u?" vroeg de man weer.
Ik knikte. "Ik wel."
"Wie waren uw offers?"
"Het is al lang geleden", zei ik. Ik nam een slok, en nog één. Terwijl ik naar de sneeuwtop keek, antwoordde ik: "Zij die heel dichtbij stonden."
"Maar ik ken niemand!" zei de man.
"De kazerne weet wel wie u kent", zei ik. "U offert er 2 of de kazerne offert er 4, en met u 5. U heeft geen keus."
"Het water is gratis nu", zuchtte de weduwe in de bar, nadat de man vertrokken was naar de kazerne. Ik knikte en de weduwe knikte en we wachtten op de terugkomst van de man die beweerde dat hij niemand kende...
