I never lived in Paris

Tha BlonT Niet in dit leven, niet in een vorig leven. Parijs is een fijne stad. De mensen zijn er mooi, de gebouwen inspiratievol, de geschiedenis bewogen, de metro fantastisch. Eigenlijk klopt alles wel aan Parijs, maar echt gepakt word ik er niet door. Het is voor mij de zoveelste stad. Alles is vreemd en nieuw, maar het springt er niet uit voor mij. Ik denk dat ik de vreemde eend in de bijt ben. Ik zal er nooit hebben gewoond.

'Wie was ik', was een programma van de KRO. Mensen gingen in regressie op zoek naar hun verleden en achteraf kijken of het klopte. Mooi programma, alhoewel het veel kritiek kreeg. Te kort door de bocht, te zweverig, pseudo-wetenschappelijk gerommel in de marge etc. etc. Maar hoe je het wendt of keert, het was één van de eerste pogingen om op prime-time een andere godsdienst, namelijk de reïncarnatieleer, begrijpelijk te maken, en daar verdient de KRO nog steeds een pluim voor, mede gezien het feit dat katholieken in hun huidige leer nog steeds niet echt ruimdenkend zijn.

Ik geloof in reïncarnatie. Ik moet nog steeds geloven zeggen, anders wordt iedereen hier boos. Maar ik bedenk me net dat het woordje geloven de ultieme overwinning van de wetenschap op de religie is. Religieuzen zeggen zelf dat ze geloven, en geven daarbij aan dat ze accepteren dat ze iets doen wat volgens de maatschappelijke normen eigenlijk niet kan. Geloven in wat jij denkt dat waar is, is geen weten(schap). Als ik zeg dat ik nooit in Parijs heb gewoond, dan verklaart men mij voor gek. Toch vind ik hem waar. Ik stel belang bij mijn onbewuste gedachtegangen. Van die kronkels die ineens uit het niets opkomen. Noem het intuïtie.

Laat ik een voorbeeld geven. Ik bezocht het graf van Jim Morrison in Parijs. Het sneeuwde een klein beetje, wat de gigantische begraafplaats een prachtige gedempte stemming gaf. Toen ik het graf gevonden had stond ik eventjes te kijken. Een gevoel overviel me, een soort melancholiteit, een glimlach om zo een intens leven. Een 'it is better up there isn't it' prevelde van mijn lippen. Ik werd er een beetje misselijk van, werd een kwartier lang overdonderd door een intensheid van gevoelens. Veel mensen hebben hier hun verdriet uitgestort, hun herinneringen opgehaald, of opgedaan, en al die gevoelens zwerven daar rond. Zo'n graf kun je vergelijken met een kerk, of een andere plaats waar door de jaren heen mensen hun diepste gevoelens hebben prijsgegeven. Collectief denken aan het hogere, ook al is het voor eenieder verschillend, laat zijn sporen op een plaats achter.

Ik weet niet veel van Morrison, ken de hitnummers, weet dat hij dood ging aan een absolute doorleving van alle drugs en drank die een mens verdragen kan. Nog geen week later na mijn bezoek aan het graf, zag ik voor het eerst de film van Jim Morrison. De film eindigde met de exacte uitbeelding van het gevoel dat ik daar had. Een bevestiging voor mij, dat ik kan vertrouwen op de gevoelens en gedachten die ik heb bij gebeurtenissen.

Vertrouwen op intuitie en gevoelens, letten op de kleine details die je leven inkomen en je laten leiden door op dat moment nog onbewuste processen. Ze noemen het geloven. Is het arrogant als ik zeg dat we het best wel weten zouden kunnen noemen? Dat de mens zichzelf onderschat in zijn kunnen?

Maar ik noem het zelf liever ook nog geloven, geloven in een leerweg. Een school waar in je door doen, en oefenen, verschillende lessen leert. Leren te vertrouwen, leren te onderscheiden, leren jezelf te zijn in alles wat er gebeurd. Want de vragen rijzen als ik zeg dat ik nooit in Parijs heb gewoond. Kan ik dat wel weten, moet ik dat wel zeggen, heeft het zin om het te weten? Was ik niet gewoon niet geïnteresseerd, is het niet een kwestie van smaak die zich door mijn absurde hersenprocessen ineens gaat vertalen in iets dat ik graag wil kunnen zeggen? Overal de hand van God willen zien, als je het al God wilt noemen?

Gerechtigde vragen, en ik sla ze niet in de wind. Maar de enige manier om mijn lessen te leren is om ze te doen. Ik moet blijven oefenen en op een pseudo-wetenschappelijke manier hypotheses vormen, die mij achteraf kunnen leren waar ik in doordraaf, en waar mijn intuitie, zoals zo vaak het geval is, helemaal gelijk had.

Ik weet eigenlijk alles al. Dat komt vaak bij me op. Achteraf gezien zijn bijna al mijn eerste indrukken en gevoelens juist geweest. Juist mijn twijfels over dit weten, of geloven, zorgen vaak voor een zooitje in mijn leven. Dus neem ik nu aan, dat ik nooit in Parijs heb gewoond, toen die gedachte om twaalf uur 's nachts bij de Sacre Coeur, uitkijkend over de lichtstad, bij me opkwam. Wat ik er aan heb, geen idee. Het zal me niet weerhouden om er ooit eens te gaan wonen, of om haar wel of niet nog eens te bezoeken. Maar spelen met het idee is uitdagend. Het geeft me stof tot nadenken, leert me te herkennen welk gevoel dat precies is. De kans dat ik in Parijs heb gewoond is inderdaad niet groot. Maar het gevoel dat de gedachte veroorzaakt is daarom niet minder interessant. Hiermee kan ik verder, misschien wel tot het moment dat ik op een plaats kom en kan zeggen, hier heb ik wel gewoond.

En waarom schrijf ik dit nu allemaal? Waarom zoemt er in mijn hoofd rond dat ik hier een column over moet schrijven? Geen idee, maar kwaad kan het vast niet. Spiritualiteit beleven doet op dit moment zijn herintrede in de maatschappij, dus voor veel mensen moet het bekend voorkomen. Aan diegenen zeg ik, het kan geen kwaad om je leven ter discussie te stellen, op alle mogelijke manieren. Het kan geen kwaad om je gevoel te volgen ook al begrijp je het nog niet. Het maakt je leven rijker, voller, en op den duur zelfs begrijpelijker. Voor alle anderen, het is maar een inzicht in andermans belevingswereld.