Een zwerm vogels

Tha BlonT Voor mij heerst totale chaos. Geschreeuw en gekwetter, allemaal zijn ze op zoek naar de beste plek. Wild slaan ze om zich heen, meer komen er bij, sommigen haken af. Ineens schrikken ze op, ze waaieren uit naar alle kanten, om na drie rondjes het tafereel opnieuw te beginnen. Waar ik naar kijk? Een kale eenzame boom, fier tegen een donkere zondagmiddag herfstlucht, belaagd door honderden vogels.

Het is een schouwspel van je welste. In volle vlucht lijken het vliegtuigen uit de Eerste Wereldoorlog, draaiend, zwermend, elkaar met gevaar voor eigen leven in duikvluchten tot op een haar na naderen. Totdat ze allen besluiten dat het welletjes is, en weer plaatsnemen op de takken van de enorme boom.

Geen idee waarom ze het doen. Daarvoor heb ik geen vogelkunde gestudeerd. Maar volgens mij spelen ze gewoon een beetje, jagen ze elkaar op, kwetteren ze om het hardst dat hun tak de mooiste is. Misschien roddelen ze, kiezen ze een nieuwe leider, proberen ze te genieten van de laatste lichtstralen voordat de zon definitef achter de wolken ondergaat.

Vogels zijn rare wezens. Landdieren lijken qua gedrag veel meer op ons. Maar als je kan vliegen, dan moet je leven bestaan uit genieten. Klapperen met die vleugels, spelen op de wind en fluiten van genot. Als landdier ben je het rennen op een gegeven moment wel moe. Je kunt nog zo vaak hetzelfde stukje rennen, maar dat begint te vervelen. Wind tegen is met name een last, terwijl wind tegen voor een vogel gewoon een extra dimensie is. Zweven, duiken, klimmen op de stromen van de lucht.

De vogel wordt vaak genoemd als dier dat je wilt zijn. Vliegen staat voor vrijheid natuurlijk. Het liefst wil men de eenzame roofvogel wezen. Hoog in de lucht, met overzicht op alles. Een prachtig ideaal. Ongetwijfeld dodelijk saai in mensenbegrippen.

Nee, dan deze vogeltjes. De kleintjes, de prooien. Met honderden tegelijk genietend van elkaars aanwezigheid. Met zijn allen de boom in. Jezelf vermaken, zie het als de marathon lopen. Tienduizenden in elkaars voetsporen.

Maar verder kom ik eigenlijk niet in de vergelijkingen. Raar, normaal schrijf ik een woord neer en stromen de associaties binnen, maar een zwerm vogels doet me niets, behalve dan dat ik er van kan genieten. Vaagjes probeer ik nog kuddegedrag te koppelen, maar ook dat lijkt me eigenlijk niet van toepassing.

Alhoewel, met zijn allen in die éne boom, terwijl daarnaast een kleiner boompje verstoken is van welke vogel dan ook. Dat riekt verdacht veel naar follow the leader, urbanisatie en nog wat van die termen voor mensen die met zijn allen op een heel klein plekje zitten en het nog leuk vinden ook.

Hitchcock heeft ze ooit nog eng gemaakt. Dat zie je overigens wel terug op mijn foto, die de lucht wat donkerder maakt, en de vogels dichterbij brengt. Inktzwart zijn ze, hun vleugels bewegen te snel voor de sluitertijd. Van het eindresultaat wordt je bijna misselijk. Eng ja, als die zwerm besluit om jou voor boom aan te zien. Oorverdovend geschreeuw in je oren, duizenden vleugels die je slaan. De lucht gevuld met beweging en geluid. Slaan met je armen, maar niets raken.

Ja, Hitchcock moet ook op een dag naar de polder zijn gelopen en een zwerm vogels gezien hebben. Waarschijnlijk was angst ook zijn enige associatie en kon hij er voor de rest net zo weinig mee als ik.

Een zwerm vogels.

Dus...