Muslamfundamentalisme in Nederland

Vincent (titi)
Ieder voorjaar wordt een lijst gepresenteerd van vergeten oorlogen, clashes tussen bevolkingsgroepen of regeringgeweld tegen de eigen bevolking. Veel landen uit Afrika en de voormalige Sovjet-Unie prijken op dat lijstje. De vergeten oorlogen hebben soms duizenden doden tot gevolg, maar ze zijn vergeten omdat ze niet interessant zijn voor ons en onze media. Zelf het genoemde lijstje krijgt nauwelijks aandacht.
Maar ook ‘onze mondiale strijdtonelen’ hebben niet onbeperkt de aandacht. We hoeven maar naar Irak, Afghanistan of Tsjetsjenië te kijken. De doden aldaar worden genoemd en verworden dan tot statistieken.

Op 15 november 2005, een gedenkwaardige dag, werd de onnatuurlijke dood van een musje nieuws van de dag in Nederland. Een musje bedreigde het monnikenwerk van vele tientallen en omdat het musje met redelijke argumenten niet te overreden was, moest het dood. Eén gericht schot: 'Piad' en de dode mus zou niet meer zijn geweest dan een voetnoot bij een al dan niet geslaagde recordpoging met dominosteentjes.
Maar niet in Nederland dus!!!!

Het nieuws wordt groot uitgemeten, verontwaardigde reacties van mussenliefhebbers en andere gekaderde beschermers van gevederde vrienden. De schutter wordt gedemoniseerd tot een soort Milosovic of Sadam Hussein en wordt, heel logisch, per mail met de dood bedreigd.

Ondertussen blijven doden vallen in Sudan, Zaïre, Irak, Columbia en Azerbeidzjan en waar al niet meer.
Nederland is knettergek en ziek. Al staat bij mij respect voor al het leven in een hoog aanzien, deze psychopatische acties van het muslamfundamentalisme maken mij ziedend. Door dit soort overspannen reacties zal ik nalaten om een volgende keer voor Greenpeace te storten, ook zal ik nimmer in overweging nemen om ooit nog eens het vegetarische levenspad te bewandelen.
Boze gedachten komen in mij op. Zou er mussenlever bestaan?

Ik eet vanavond met smaak een verre achternicht van het musje. Een heerlijk gebraden kippetje zal ik verorberen. Ik zal er geen spijt van hebben oftewel 'Je ne regrette rien' zoals Edith Piaf zou zingen.