Je ware gezicht

Tha BlonT Vanmiddag bekeek ik je, en ik zag iemand die ik niet kende. Of was het een gedeelte van mezelf dat ik nog niet kende, waardoor ik je ineens als een ander zag? Het zou best kunnen, gisteren nog praatte ik met iemand die me de tip gaf om eens niet zoveel met mezelf bezig te zijn als ik met hem praatte.

Ik kan mij concentreren op de lijntjes om je ogen, de rondingen van je wangen, de spitsjes van je oor. Steeds zie ik iets anders, een nieuwe jij. En bij dat alles zit nog jouw karakter, je emotie, je ziel, die zich spiegelen op je gelaat. Wie ben je?

Duizend-en-één-gezichten-in-één, het theater van de mens. En dat alles bekeken door mijn duizend-en-één-gevoelens, die zich steeds weer concentreren op een ander deel van jou. Zoveel combinaties zijn er mogelijk. Welke van die combinaties ben jij?

Ik dacht je te kennen, maar dit gezicht is nieuw. Het lijkt échter. Zou dat komen omdat ik je meer ruimte geef? Ik liet je gewoon praten. Luisterde naar wat je te zeggen had. En ineens ging je gezicht open. En je hart ook. Je vertelde me dingen die je nog niet tegen iemand anders had gezegd. Dat vond ik een eer. Een echte eer.

Hoelang ken ik je nu al? Ik sla mezelf bijna voor me kop dat ik dit nog nooit heb gezien. Dat jij jij bent, met gevoelens, met wensen, met ideeën. Je bent een mens, net als ik, met al zijn emoties en al zijn strijd. Jij was voor mij altijd een plaatje, nu ben je een film. Een film die ook draait als ik niet kijk. Nooit heb ik me beseft wat je eigenlijk wel of niet deed in je leven. Waarom je dat wel of niet deed. Waarom je koos voor wat je koos.

Ik ben onder de indruk van je gezicht. Ik zie mezelf er ook in voorkomen. Dat had ik nog nooit gezien. Onze gelijkenis is schokkend en mooi tegelijk. Schokkend mooi. Zou je tegen dezelfde dingen aanlopen als ik? Ik vraag het je gewoon, vraag je naar jouw idee. Je ontkent, en het maakt me niets uit. Omdat ik nu pas besef dat je inderdaad een eigen leven hebt gehad, met jouw moeilijkheden, jouw tranen, jouw dromen.

Het spijt me. Hoe makkelijk hebben wij naast elkaar geleefd, hoe vaak hebben wij elkaar niet gezien zonder dat we ooit elkaar echt leerden kennen? Misschien heb jij het wel geprobeerd, maar keek ik er gewoon overheen.

Zus, ik wil je verhalen horen, en je de mijne vertellen. Ik denk dat we een hele dag door kunnen, want jouw gezicht spreekt boekdelen. Boekdelen die het waard zijn om gelezen te worden.