Foto vs. Verhaal

Tha BlonTAl enige tijd begin ik mijn hobby, schrijven, minder interessant te vinden ten koste van de fotografie. Een foto zegt nu eenmaal meer dan duizend woorden, en is daardoor ook letterlijk veel sneller tot je te nemen. En dat kan ik niet zo goed hebben, dat mijn schrijfseltjes het gaan onderdoen voor allerhande multimedia shit. Dus heb ik tegenwoordig zelf ook een camera en upload ik al enige tijd wat fotootjes op de freakpagina's. De vraag rijst nu of ik van hobby moet gaan wisselen.

Het voordeel van de foto is wanneer je mazzel hebt, je een juweeltje in handen hebt zonder enige moeite. Het nadeel is dat wanneer je een beetje van het geijkte pad af wil, je dagenlang rondstruint. Zo lang doe ik zeker niet over deze column.

Een foto maakt de schrijver in mij los. Achter elke foto zit namelijk een verhaal, een gedachte die de fantasie tart. Het maakt emoties los die zich willen uiten in een verhaal, het liefst één waar ik zelf in speel. Een tekst maakt eigenlijk nooit de fotograaf in mij los. Is dat een gemis van de tekst of de superioriteit van de tekst?

Een foto kan iedereen bereiken. Een foto is duidelijk. Binnen een paar seconden is hij de wereld over en brengt hij zijn boodschap. Een foto hoeft niet vertaald te worden. Een foto liegt niet (althans, nog steeds niet) en kan een wereld bewegen. Met de tekst is dat allemaal toch een stuk moeilijker. Uitgemergelde kinderen laten zich nu eenmaal beter fotograferen dan beschrijven.

Een verhaal is in zijn essentie een nuance, een foto in essentie een schromelijke overdrijving. Een verhaal heeft een context, ze heeft feiten en uitleg nodig. Een foto op het juiste moment genomen kan van een kleine demonstratie een groots protest maken.

De foto is indringender dan de tekst. Als eerste indruk. Maar een verhaal kan je meeslepen. De foto is als de waterval, terwijl het verhaal een ellenlange stroomversnelling is. Voor een verhaal moet je gaan zitten, je moet het willen lezen. Een foto kan je en passant bekijken, achteloos langsheen lopen. Een verhaal kan je wegleggen als het je niet interesseert, een foto is bekeken voordat je de keuze had. Een foto is opdringerig, het verhaal laat je de keuze.

Een amateur kan de foto van zijn leven maken omdat hij toevallig op de juiste plek is. Niemand die toevallig het boek van zijn leven schrijft.

Maar je hebt gelijk, het heeft geen nut om te vergelijken. Het zijn verschillende media die allebei hun eigen prachtige kwaliteiten hebben. Toch zal mijn voorkeur blijven uitgaan naar het geschreven woord.

Al is het alleen maar omdat er een backspace bestaat, en ik niet afhankelijk ben van het moment. Want dat is het essentiele verschil. De foto is afhankelijk van het moment, het verhaal kan zich op elk moment laten schrijven.

Een verhaal laat met zich stoeien, laat je spelen met de fantasie. Het woord kan je binnen één seconde uitkleden en naakt op de tafel leggen, terwijl de foto daar hele verhalen voor nodig heeft.

En die vrijheid, die vrijheid om te doen en te laten wat ik wil, ongebonden door tijd of plek, dat geeft het verhaal voor mij altijd de voorkeur boven de foto.