Arnhemse meisjes (3)
Eén keertje toen ik terugliep omdat ik in elkaar was geslagen door fietsendieven, stapte er een middelbare man uit een auto en liep met me op. Hij vertelde me dat zijn buurvrouw, met wie hij samenwoonde, haar tante op bezoek had. Dus nou kon hij niet.
"Ah toe," lispelde hij in mijn oor, "verwen Willem eens een keertje?" Hij kneep me ter aansporing steeds in mijn billen.
"Maar de tante van je buurvrouw dan?" vroeg ik naïef. Intussen pijnigde ik mijn kop over de kwestie hoe je met je buurvrouw kon samenwonen. Niet dat ik dat wilde, want mijn buurvrouw was gepensioneerd na een lange carrière in de palliatieve zorg en als ik haar zag als ze boodschappen ging doen met een soort plastic zakdoek over haar grijze haar, dan werd ik niet onmiddellijk verliefd. Daar kwam bij, ze had een enge hond.
"Verwen Willem eens een keertje." Nu ging zijn hand keurend rond in mijn kruis.
"Mag niet van mijn vader, die werkt bij de zedenpolitie en dan krijgt hij er last mee," verzon ik. Ook toen al was ik heel bedreven in dingen bij elkaar te verzinnen.
Willem droop haastig af: "Ik moet mijn zwager een hand gaan geven."
Jeetje, buurvrouw, tante, zwager: de man was bepaald niet eenzaam!
Van Velp-Zuid had ik alleen gruwelverhalen gehoord. Er woonden daar mensen in flats, bijvoorbeeld. Tss. Waar moest je dan voetballen? Ook woonden er werksters, wat wel weer handig was want die hoefden dan alleen maar het spoor over te fietsen om de vieze troep op te ruimen van gewone mensen. En de mensen aten er eens per week van de snackbar! Je begrijpt dat ik liever niet in Velp-Zuid kwam. Zelfs het idee dat de mensen er bloot voor het raam dansten, kom me niet 1-2-3 verleiden de sprong toch eens te wagen.
"Keetje."
Zei de werkster, en mijn hart sloeg een paar slagen over. Wát? Danste Keetje bloot voor de ramen? Hoezo dan, wat dan en vooral: wanneer dan? Wat kostten de kaartjes?
"Ech waar. Ik hettut zelf gezien. Die krakers. Ze stonden bloot voor het raam te dansen. Gordijnen open. Keetje, en die Paul."
Het was waar, Keetje was thuis weggelopen en had een treurige eensgezinswoning diep in Velp-Zuid gekraakt. Waarschijnlijk had ze daar een arbeidersgezin voor moeten verjagen, maar dat maakte niet zoveel uit in de hoogtijdagen van Links. Daar had Marx of anders Engels vast wel een deugdelijk argumentje voor. Het hielp de Verelendung natuurlijk enorm als kinderen uit de betere milieus uit naam van de woningnood arbeidersgezinnen verjoegen, zoiets.
Paul zat bij mij in de klas en je zult zien dat hij nu heel belangrijk is geworden in de cement-industrie, of een mooie praktijk als patholoog-anatoom heeft opgebouwd; het lijkt wel of iedereen uit mijn jeugd succesvoller is geëindigd dan ik, waar ik toch de talenten had en zij alleen een soort dommig uithoudingsvermogen.
Maar toen was Paul nog helemaal geen succesvolle biochemicus. Toen was hij nog echt een geval van acne met een mens eronder verborgen. Hij stotterde geloof ik ook nog. Maar dat gaf niets want nog nooit had Paul iets gezegd dat de moeite waard was. Dat geldt trouwens voor de meeste mensen die toen lid waren van de CPN. Junior-lid dan, want Paul was net als ik een jaar of 17. Z-zevent-t-t-t-t-ngngnnt-t-t-t-t-ien in zijn geval.
Ik probeerde het beeld te verdringen. Paul die daar achter dat raam stond te dansen met een blote Keetje. Zou hij ook puisten op zijn piemel hebben? Ik hoopte het maar, anders zou Keetje nog op het idee komen die piemel toe te laten tot haar lichaamsopeningen... Maar evengoed, puisten of niet, zolang hij ze niet op zijn ogen had kon hij alles zien zeg maar, van heel dichtbij. En ik, als ik maar op het goede moment op de goede plaats was geweest, had door het raam ook nog alles kunnen zien... Van ook best wel dichtbij.
Wat dat 'alles' was, daar wist ik me nauwelijks een voorstelling van te maken. De enige blote vrouw die ik kende was die van de verkiezingsposter van de PSP, en hoewel die vrouw erg bloot was en ik een heel verkiezingsjaar lang verliefd op haar was geweest, was ze vergeleken bij Keetje toch best wel oud. En ook best wel groen, want de poster was in duotoon. Paul was als het ware de koe van de PSP-vrouw, hij stond er met zijn neus bovenop en ik was een domme kiezer die nauwelijks mocht kijken en al helemaal nergens aankomen.
Ik mocht niet eens stemmen, want ik was ook pas 17. Het zou nog een moeilijke keuze zijn geworden, de CPN omdat Keetje dan uit vreugde over de zetelwinst nog vaker bloot zou gaan dansen voor haar doorzonraam, of de PSP uit dankbaarheid over die verkiezingsposter? Daar zat ik mee. Komt wat ongeloofwaardig over in deze tijd natuurlijk. Tijden zijn veranderd. Willen ze nu nog stemmen uit het puberkamp trekken dan zullen ze toch 24/7 Femke Halsema moeten streamen die klodders zaad van Wijnand Duyvendak over haar gezicht aan het uitsmeren is.
Maar de tijden waren toen nog helemaal niet veranderd, en de gedachte aan een bloot dansende Keetje hield mij maar al te vaak wakker. De dag kwam dat ik mij toch eens over het spoor waagde. Velp Zuid in. Ik verdwaalde natuurlijk, werd ook een paar keer door leden van het proletariaat in elkaar geslagen, maar wist dan toch de straat van de werkster (en belangrijker: van Keetje!) te bereiken. Veel zag ik niet meer, omdat mijn beide ogen waren dichtgeslagen. Maar ja hoor. Het huis van Keetje. Ik keek zo goed en zo kwaad als het ging naar binnen.
Ze had kleren aan.
Ze hing in een kapotgeknaagde rotan stoel en keek naar een tv die op de grond stond. Het was de Ted de Braak show. Paul kwam net binnen met een kaasplateautje. Althans, een stuk jong belegen met een mes erin op een bord met restjes afhaalchinees. Het zag er best gezellig uit.
Plotseling werd ik bevangen door een sterke drang om aan te bellen. "Tijl!" zou ze zeggen, "Wat zie je eruit! Je moet onmiddellijk in een bad. Vind je het erg als ik erbij spring? We doen maar geen schuim hè, want dat prikt misschien lelijk in je wonden. Daar komt bij, als kraakster schaam ik me helemaal niet voor mijn jonge en goddelijke lichaam. Trouwens, jij mag er ook wezen!"
Maar ik draaide me om, pakte mijn fiets, werd maar drie keer in elkaar gerost voor ik de spoorweg bereikte, Velp-Noord: veilig, rijke villa's van leraressen Engels met hun mannen van AKZO en met kinderen die wisten wat je bedoelde als je moeilijke woorden gebruikte.
Gá ook allemaal maar hieronder schrijven dat ik een loser ben en een nerd en dat ik slaag verdien. Mijn leven is nu eenmaal een triest verhaal. Kan ik er wat aan doen?
Een paar weken later hoorde ik dat Keetje lesbisch was geworden. De werkster snapte er niets van. Ze maakte twee rondjes met duim en wijsvinger, en duwde ze tegen elkaar aan. Hoe mot dat dan? Flikkers begreep ze ook niet, ze duwde de punten van haar wijsvingers tegen elkaar. Dat ken toch nie? Nog weer later kwam ik erachter dat ik maar twee keer naar een meisje hoefde te kijken, of ze werd lesbisch. Iets in mijn karma. De gedachte dat Puisten Paultje in elk geval ook het nakijken had gehad, troostte me wel.
Nog weer later kwam ik achter nog veel meer dingen, maar die schrijf ik dan wel weer een andere keer op, oké?
