We hebben een paus...

Dinosaur_Sr stuurde via de Columnsubmit de volgende column in:

Witte rook. Ik dacht eerst nog dat het stunt was, zo zonder het vooraangekondigd klokkegeluid. Ik bedacht me dat het Vaticaan wellicht een deal had gesloten met CNN. Een cliffhanger. Sorry, nog geen paus, misschien ná de reclame wel. Toevallig zat ik in een hotel. Op een megagroot plasmascherm zie ik een koddige witte krullebol onwennig verschijnen, modieus gestyleerd in een wit hansopje met rood hesje tot halverwege de borst. We hebben een paus... en hij heet Ratzinger.

Toevallig zat ik in een hotel. Nou, niet toevallig, maar dat terzijde. In dat hotel waren toevallig nogal veel buitenlanders aanwezig. Een internationale groep: Engelsen, Scandinaviërs, van alles wat. En de eerste reactie was unaniem: die Ratzinger, die Duitser, is dat niet die aartsconvervatief? Eerlijk gezegd was dat, ondanks al die wuivende mensen en die onschuldige schuchterheid op dat balkon, ook het eerste wat door mijn hoofd schoot.

Dat heeft een reden. Ik heb namelijk sinds een paar jaar een hekel aan godsdienst. Niet een godsdienst in het bijzonder, alhoewel boedhisme me nog het meeste aanspreekt. Zoals heel veel op deze aardkloot heeft dat ook weer een reden. En die reden ligt in Cambodja. Een land waar holocaust een nieuwe betekenis heeft gekregen. Een land dat, ondanks de schuchtere glimlachen, al sinds generaties in verschillende stadia van oorlog heeft geleefd. Voor zover er nog generaties zijn. Een land dat alle oprechte liefde kan gebruiken, om te pogen om iets te maken van wat stukker dan kapot is.

Ook een land waar je behoorlijk wat westerlingen tegenkomt die ogenschijnlijk daaraan een bijdrage willen leveren. Zo raakten wij, op reis, verzeild in een plaatsje genaamd Kompong Thom. Een bestemming tussen Siem Reap en Phnom Penh, waar bussen doorheen razen en niemand uitstapt. Wij wellicht ook niet, ware het niet dat we een Nederlandse waren tegengekomen in Phnom Penh, die we daar wilden opzoeken. Uiteindelijk kwamen we echter niet bij haar terecht, maar bij een Amerikaanse van gevorderde leeftijd. Al vijftien jaar in Cambodja, ook toen het nog niet veilig was. Engelse les gevend aan kinderen die dat vol drang om iets van het leven te maken met volle teugen opzogen. Dan zijn buitenlandse gasten leuk. Of we mee wilden doen met de Engelse les. Tuurlijk. Niets dan respect. Aan het einde van het 'college' kwam de aap uit de mouw. Zoals de vrouw het aan ons uitlegde: de kinderen willen graag weten waarom hen al dit onheil is gebeurd. En dan heb ik m'n kans. Dan leg ik uit dat dit komt omdat ze de Here niet kennen, omdat ze de verkeerde godsdienst aanhangen.

Zelden heb ik me verneukter gevoeld. Nog nooit beschaamder.

Daarom wil ik geen conservatieve paus. Ik wil geen grijsaard die vergroeid is aan het pluche. Ik wil niet nog een hart-long-machine die liever mensen aan aids laat doodgaan, dan condooms laat gebruiken. Ik wil geen omhooggevallen wetboek dat regel voor regel de waarheid dicteert. Ik wil iemand die voor mijn part de bijbel tot zich neemt, en dan een eigen mening formuleert. Met passie, liefde en mededogen. Geen technocraat, die bang is om los te laten, en die zwart-wit denkt, in letters en dogma's.

Laat het iemand van vlees en bloed zijn, met lef, en een eigen mening. Laat het iemand zijn die zich laat inspireren, maar die open staat voor alles wat hij of anderen kan bedenken. Iemand die niet verstrikt is in alle politiek, alle roestige absoluutheden en blinddoeken. Ik wil geen conservatief, zelfs niet als het hele pauselijke instituut m'n rug op kan. Het maakt namelijk meer liefde kapot dan mogelijk is.