Een verkeerd lichaam...
Ik ben geboren in een verkeerd lichaam. Ja, ik weet het, een schokkende constatering, ik schrok er ook van toen ik erachter kwam. Maar toch is het zo, want hier zit ik, in een enigszins zwaarlijvig omhulsel, met minder haar op mijn hoofd dan waar ik volgens mij recht op heb en met meer moedervlekken dan redelijkerwijs verwacht zouden mogen worden. En er komen er ook steeds meer bij. Nog even en ik ben een neger. Niet dat dat op zich nou zo erg zou zijn, maar dan zou ik dubbel in een verkeerd lichaam zitten (en met een beetje pech teruggestuurd worden naar het verkeerde land).
Maar begrijp mij goed, dit wordt geen mannelijke variant op het Yes-, Viva, of ander ouwewijvengeneuzel over hoe ontevreden ik ben dat mijn ballen ongelijk van grootte zijn en dat dat zo lelijk staat in een sexy bh'tje.
Neen, dit gaat over iets wezenlijks, te weten mijn tempel, die een onbewoonbaar krot lijkt te zijn.
En ik vraag het me af, hoor. Waarom? Waarom niet het goddelijke lichaam van een Adonis, dat niet piept en kraakt bij plotselinge bewegingen, met organen die doen wat ze moeten doen, darmen die zonder zuchten gestaalde, niet-ruikende bolussen produceren en een stofwisseling op celniveau waar het endoplasmatisch reticulum dartel van gaat huppelen.
Nooit heb ik ook maar één peuk gerookt en toch piepen de longen. Bier drink ik nauwelijks en niettemin hebben zich op mijn middenstuk tekenen van het tegenovergestelde voorgedaan. Ik beweeg meer dan de gemiddelde Nederlander en mijn conditie holt, maar dan achteruit. In estafette. Want in mijn lijf moet alles anders.
Mijn schildklier loopt een jaar te bokken, maar gaat het dan, opeens, vanzelf weer doen, zij het wankel. En als die het weer doet, besluit mijn hormoonspiegel onder laagnormaal te duiken (zo, toch nog een Viva-momentje), en vlak voordat men er dan uit is wat dat veroorzaakt, is die weer normaal, maar besluiten spierenzymen op onverklaarbare wijze te dalen en te stijgen, alsof ze niet weten wat ze willen zijn, dollar of euro. Vervolgens besluiten andere hormonen en enzymen het bijltje er bij neer te gooien dan wel een nieuw record te vestigen.
"Mja, mja," sprak de endocrinoloog onlangs, vlak voordat hij mij doorverwees naar een reumatologe: "erg interessant".
"Ja, apart wel," concludeerde de reumatologe, nadat ze me aan alle kanten had bevoeld en ontdaan van bloed: "Ik schrijf even een briefje voor de neuroloog, want ik kan u hier niet echt mee helpen." "Grappig," begon de neuroloog: "bent u al eens bij een internist geweest?" En zo gaat het maar door. Als ik niet moe ben, heb ik wel hoofdpijn (hopla, wederom en toch geheel gratis de Yes en de Linda er even bij betrokken), heb ik geen hoofdpijn, dan loop ik met een muisarm en voordat die goed en wel is opgelost springen de aften als orale aambeien in de bek.
Maar het geeft allemaal niets, hoor. Ik leef nog. Al voelt het af en toe alsof mijn lijf bestaat uit onderdelen waar wijlen Bart de Graaff -Ursul hebbe zijn ziel- nog lachend de neus voor zou hebben opgehaald met de mededeling: "Ik ga nog liever dood!"
Over twee weken mag ik mijn lijf weer eens blootstellen als uitdaging aan de medische stand. Het zou me nu niet eens meer verbazen als ze een brakke baarmoeder bij mij ontdekken.
Maar die zit dan mooi in een verkeerd lichaam.
