De Kandidaat
Wat met u aan de hand is, noemen wij het Fok!syndroom, hoewel het onder nieuwsposters, reviewers, radiomakers, interviewers, tv-sterren, visagisten, hofnarren en obers ook voorkomt.
Dat syndroom gaat als volgt: FOK!columnist volhardt in het schrijven van nietszeggende columns, gebruikt daarbij kinderlijke bewoordingen en draaft door in grappen die niet leuk zijn, maar waarover wij niets zeggen, omdat hij vroeger zo geliefd was.
Waarschijnlijk ben ik de laatste die u nog serieus neemt. Maar dat komt omdat ik het waardeer dat u tenminste nog de schijn wilt ophouden. Helaas heb ik u niet tegen uzelf in bescherming kunnen nemen. De selectie die u maakte uit het materiaal dat u voorheen op Fok! publiceerde, is zonder meer rampzalig te noemen: columns die het zonder een grondige spellcheck nooit hadden gered en bij elkaar geharkt moesten worden, zo onsamenhangend als alleen u kunt schrijven.
Sommige columns zijn dermate gênant, dat ik hier niet nalaat u te voorspellen dat de FOK!Award 2004 aan uw neus voorbij zal gaan. Ik vind dat logisch. Wie FOK!kers “randdebielen” noemt, fantaseert over masturberen in het openbaar, angstaanjagende tekortkomingen van zijn collegae openbaar maakt om daar zelf beter van te worden, roept dit over zichzelf af.
Wellicht komt dit hard aan, beste Stefan, maar laat ik u dit zeggen: u bent Methodmich niet. U bent Seborik, DoubleU of Tha_BlonT niet. U bent zelfs Francesca niet.
Uw opmerking over mijn alcoholgebruik, al dan niet in liaison met Francesca, zie ik als een bevestiging van uw ijdelheid en verveling alsmede een treiterige behoefte om uw schrijversnijd te genereren.
Enig respect uwerzijds lijkt mij echter op zijn plaats. Een schrijver ziet in alles materiaal. Francesca is materiaal. In haar zie ik een debutante met een leeslint – een aanduiding die mij overigens bekend in de oren klinkt – en een poging om materiaal te verzamelen op een plek waar ik te weinig kom: Napoli.
Mijn nieuwsgierigheid moet ik evenwel bekopen met exercities van licht masochistische aard: Francesca die mij voorleest uit haar oeuvre van povere liefdesverhalen en mij voorziet van Novello di Poco Prezzo, goede wijn, maar helaas zonder krans. Ik zou graag willen benadrukken, beste Stefan, dat dit geen roze champagne is. Op dit punt slaat u de plank jammerlijk mis.
Niets dan lof voor uw scherpe analyse. Het is waar. Ik geil op Francesca, grif en gulhartig. De oesterpassie van Casanova is niets vergeleken bij mijn verlangen naar haar sappige linguine alle vongole (ter uwer notie: venusschelpen)
Het is mijn liefste wens om samen met Francesca columns te schrijven. Ik heb haar dan ook een gedegen uitnodiging gestuurd met het verzoek haar naam voorgoed te verbinden aan mijn Universiteit van de Liefde. Leest u mee:
Dear Francesca,
Why don't you call me so I can kiss your breasts tenderly and eat your pussy tenderly.
Kind regards,
Arnon Grunberg
Beste Stefan, om te laten zien dat ik het goed met u voor heb, ter uwer notie:
There are at least four responses possible to my letter:
A) Yes, please come over and eat my pussy tenderly.
(I would have done it, because I'm a gentleman.)
B) No thank you. Forget it, even if you were the last man in the world, you would not eat my pussy tenderly.
(A perfect answer. I would have responded by sending tickets to Santa Fe. Why Santa Fe. Why not?)
C) I don't want you to eat my pussy, but we can eat linguine alle vongole together.
(We would have gone to St. A.)
D) Silence
Francesca verkoos te zwijgen. U ziet, wij delen meer dan u denkt. Want anders dan u liet blijken met uw belachelijke en ondermaatse column “Fok!Awards, stem wijzer, stem nu”, gaat het ons om de basale dingen in het leven en niet om literaire bullshit.
Staat Francesca zich voor vanwege haar eredoctoraat “Schrijfster van het Liefdesverhaal 2004”? Nee. Maar dat zou zij moeten doen.
Vecht Francesca voor de erkenning die haar toekomt? Nee. Maar dat zou zij moeten doen.
Het siert Francesca dat zij genoegen neemt met haar plekje tussen mindere goden en ongrijpbare poseurs, waaronder zelfs een fantoomschrijver met een schaamteloos en absurd gevoel voor humor en een tomeloze drang tot het schrijven van onbegrijpelijke en troosteloze columns.
Elke schrijver heeft echter rechten.
● het recht om de waarheid naar zijn hand te zetten
● het recht om zoveel te schrijven als hij zelf wil
● het recht om te denken dat hij de Verlosser is
● het recht om op Francesca te stemmen
Ik raad u aan gebruik te maken van al uw rechten.
Lieve groet, Arnon Grunberg
P.S.
All women have pussies. But all women have souls too. So what does that mean?
Should I have eaten her soul?
What kind of man eats a soul? And what kind of man eats a pussy? I'll tell you right away, the soul eater is the crazy one.
Bron: http://www.universityoflove.com/nl/library/letter201.html
