De Prins der Duisternis onttroond
Voor de jonge Ozzy begon het allemaal eind jaren zestig in de band Black Sabbath. Samen met Tony Iommi, Geezer Butler en Bill Ward zou Black Sabbath het komende decennium de complete muziekwereld op zijn kop zetten als een van de founding fathers van de Heavy Metal en eigenhandige grondlegger van de Doom. Met logge riffs, bluesinvloeden en de soms wat onvaste doch zeer bijpassende stem van Ozzy de wereld met acht albums weten te veroveren. Eind jaren zeventig werd Ozzy ontslagen en de zon zou langzaam onder gaan voor Black Sabbath. De jaren daarop zou het een lijdensweg worden van een comateuze reus waar Tony Iommi de beademing niet van wil stopzetten. Daarover later nog wat meer.
Ook in zijn solocarrière wist Ozzy de wereld op zijn kop te zetten. Nu niet zo zeer met baanbrekende klanken, maar meer rondom de persoon Ozzy Osbourne zelf. Het afbijten van een duivenkop bij een grote platenbons, het (per ongeluk) afbijten van de kop van een vleermuis op het podium, het vele drug-, en drankgebruik zijn maar enkele van de voorbeelden uit zijn tot de verbeelding sprekende leven. Hij is zelfs in 1986 aangeklaagd voor het aanzetten tot zelfmoord met het nummer Suicide Solution. Gelukkig eindigde dat positief voor de Rocker.
Muzikaal gezien heeft Ozzy Osbourne in zijn solocarrière niet meer zoveel gepresteerd als tijdens zijn jaren met Black Sabbath. Natuurlijk zitten er nog wel een aantal goede platen tussen zoals zijn solodebuut Blizzard of Ozz en het uit 1991 stammende No More Tears. Toch is hij altijd goed blijven verkopen en wist ook iedere keer in het oog van de media te blijven. Zo heeft hij zijn eigen festival genaamd Ozzfest en de televisieserie The Osbournes. Ongetwijfeld dankzij zijn vrouw en hoofd commerciële uitbuiting Sharon Osbourne.
The Osbournes is een serie over het dagelijks leven van het gezin van Ozzy. Een serie waarin zijn familie zich op exorbitante wijze misdraagt, zijn honden het huis aan de lopende band volschijten en Ozzy zelf de bejaarde dementerende ex-verslaafde mag spelen. Het pijnigt mij hem zo te moeten zien. Een schim van de man die hij ooit was, een zombie kapot gemaakt door drank en drugs, een bron van spot en vertier en niet de zanger van een van de meest baanbrekende bands ooit. De Prince of Darkness is verworden tot een nar. Zouden jonge kijkers wel weten wie hij is, wat Black Sabbath was en wat voor een enorme geschiedenis er achter de persoon Ozzy Osbourne schuilgaat (een geschiedenis die hij zich waarschijnlijk zelf niet eens meer kan herinneren)?
Ozzy Osbourne is niet de enige die de muzikale nalatenschap van de gigant Black Sabbath bezoedelt. Ook Tony Iommi heeft hier een handje van. Nadat Ozzy de band had verlaten wist hij Ronnie James Dio te strikken waarmee Black Sabbath nog twee interessante albums heeft gemaakt. Echter wist Iommi van geen ophouden en bleef hij pogingen ondernemen Sabbath nieuw leven in te blazen. Zelfs totdat hij het enige lid was van de originele bezetting! Het mocht niet baten. Iedere keer weer is er ook naarstig gepoogd de originele bezetting weer terug bij elkaar te krijgen, wat uiteindelijk ook gelukte en resulteerde in een serie concerten, een live-cd en een live-dvd. Het is mooi om te zien hoe de vier weer bij elkaar zijn, maar de dagen van weleer komen niet meer terug en de zang van Ozzy is in de loop der tijd alleen maar slechter en slechter geworden. Hij kan vaak zelfs de teksten niet meer onthouden…
Nee Prince of Darkness, geef de scepter nu toch door… het is mooi geweest. Hou dat tijdperk van innovatieve muziekheerschappij in ere en zoek een rustig medialoos plekje om van te genieten. Laat het touren over aan de mensen die het nog wel kunnen en haal alsjeblieft die rampzalige vertoning van The Osbournes van de buis. Het is geen schande om er nu mee te stoppen. Er zijn maar weinig mensen of bands die kunnen terugkijken op een carrière die zo omvangrijk en invloedrijk is geweest als die van Ozzy Osbourne en Black Sabbath.
Om met een van zijn eigen teksten te eindigen (The Blizzard of Ozz, 1980):
And I feel the time is right…
Although I know that you just might say to me…
What'cha gonna do…
What'cha gonna do…
But I have to take this chance…
Goodbye to friends and to romance…
And to all of you…
And to all of you…
