Geland
Juist. Ik zette een escape in en stelde het kiezen uit tot de avond. Even luisteren naar de radio voor nieuwigheden. Misschien dient zich op het allerlaatste moment nog wel een nieuwe lijst aan, je weet het nooit. In de brievenbus vond ik nog een laatste wanhoopspoging van de PvdA. Op de flyer Bos onder de mensen. Het onderschrift: Sterk en Sociaal. Dat klinkt goed, het allitereert heerlijk, het is alleen een beetje van vroegere tijden: 'Komt Socialisten Trekt Ten Strijde!' Bos werd het in ieder geval niet. Kom niet in mijn brievenbus, want dan kom je aan mij.
Bij de supermarkt stond een heldhaftig lid van de Partij voor de Dieren te flyeren. 'Gaan mens, dier en milieu ook u aan?', vroeg ie. Hoe kun je daar nog eens nee op zeggen? Ik aanvaardde de flyer ter kennisneming en vertrok. Boven het centrum vloog een vliegtuigje met een wapperende vlag erachter: Heb Lef, Stem LPF. Het leek wel alsof ik op Zandvoort was. Misschien had de slogan 'Eerlijk, Helder, Herben' beter gepast aan het achtereind van een reclamevliegtuigje.
Het regende. Ik klapte mijn paraplu open om te gaan stemmen, het stembiljet brandde in mijn broekzak. Enerzijds opgetogen over het stemfenomeen, anderzijds nu al met weemoed naar het heerlijke zweven. Zo'n stemlokaal is altijd gevestigd in een of ander bejaardencentrum en wordt steevast, hoe kan het ook anders, bemand door oude mannetjes. Aardige oude mannetjes, die mijn biljet innamen en me achter het apparaat plaatste. De zwevers achter mij in de rij bogen zich nog even over de kandidatenlijst.
Het begon bij Balkenende. Volgens Balkenende moeten we juist in deze tijden de tering naar de nering zetten. De tering naar de nering? Chinees is een moeilijke taal, maar dit slaat alles. Dit spreekwoord stamt zo ongeveer uit de tijd van mijn grootmoeder. Geen wonder dat niemand Balkenende snapt. Ik kon bijna ongeveer met stellige overtuiging melden, dat mijn inziens een stem op Balkenende het niet zou worden, hoewel de kiezer natuurlijk altijd beslist. Dag Balkenende. Mijn vinger zweefde verder.
Hij hield halt bij de LPF, dit maal zonder PF. Zou ik het lef hebben? Mat bevond zich onder de knop. Ineens drong het visioen van de aanstaande LPF-verkiezingsposters zich aan mij op: 'Geef ons een derde kans!' 'Oh please, geef ons een vierde kans.' Of wacht, 'geef ons alsjeblieft een laatste kans.' Dat risico durf ik niet te nemen, zoveel lef heb ik niet in mijn mars.
Ik maakte een sprong, op zoek naar inspiratie. Het leek wel de kermis: het leven is een groot feest, maar je moet wel zelf de slingers buiten hangen! Tjakkaaa. De grootste clowns van het gezelschap, Johan Vlemmix en Emile Ratelband waren me iets te carnavalesk voor de politiek. Helaas. Ik zweefde door. Ik wist het bijna zeker: Femke Halsema, dat wordt het. Bovendien de knapste van het stel, hoewel er mensen zijn die Bos als lekkerste hapje willen betitelen. Ze lijkt alleen zo streng, die Halsema. Zij kan wel wat Vlemmix gebruiken. Bye bye Femke.
Het aardige oude mannetje stak zijn kop om de hoek van de stemkast. Of ik begreep hoe het apparaat werkte! Ik knikte en zei dat ik bijna klaar was. Ik kreeg het warm, het was nu of nooit. Ik was net begonnen met iene-miene-mutte, tien pond grutte, toen ik ineens wist wie mijn stem ging krijgen. Niet Zalm, niet Bos. Mijn naam viel op iemand die we de hele campagne nauwelijks hebben gezien. Mevrouw Vos, nummer 2 van GroenLinks. Wie? Vos, voorzitter van de enquêtecommissie bouwfraude. Ook een strenge vrouw, maar rechtvaardig. Een vrouw die sjoemelende en corrupte mannen durft uit te horen, zo'n vrouw is mijn stem waard. Ik drukte, ik draaide me om en voelde weer grond onder mijn voeten. Deze zwevende kiezer was geland.
