Een doorsnee bezoek aan de bouwmarkt...
De gedachte dat deze opdracht niet zo eenvoudig is als ze lijkt trekt een frons over mijn voorhoofd. Deze bouwmarkt ken ik namelijk, ik ben er al eerder geweest en ik weet waardoor ze bevolkt is: een vreeswekkend gedrocht dat mij soms zelfs nachtelijk bezoekt:
De beveiligingsbeambte.
Inmiddels zou ik misschien gewend moeten zijn aan de aandacht waarmee deze types mij overstelpen, toch blijven ze mij iedere keer weer verbazen.
Het soepele sluiten van de schuifdeuren achter mij klinkt in mijn oren als een enorme kei die voor de ingang van een grot rolt, 'Voorlopig kom jij er niet uit,' lijken de deurtjes te willen zeggen.
Ik voel me als een Hobbit in de mijnen van Moria. Diep vanuit de hallen van deze Moria-bouwmarkt klinken al zware voetstappen. Zijn het de stinkende voeten van een Orcish leger of de rubberen zolen van beveiligingsschoeisel? Wat het ook is, het heeft me geroken, het geluid komt duidelijk mijn kant op.
Doende alsof er niets aan de hand is begin ik tussen schappen - die de hallen van de Moria-krochten vormen - te lopen, druk op zoek naar het einddoel van mijn queeste: niet een ring, niet een magisch zwaard... maar een eenvoudig potje roestwerende verf.
Als ik een veelbelovend pad indraai, slaat m'n hart even een paar slagen over. Zo'n dertig meter verder, aan het eind van het pad staat hij...de beveiliger. Mijn nemesis. De Balrog van deze hallen, compleet met walkietalkie als vervanging voor zijn vurige zweep.
Zodra hij mij in het oog kijkt vernauwen zijn ogen zich tot spleetjes zo nauw dat het me zou verbazen als hij meer zag dan zijn eigen oogleden. Hij begint op me af te lopen als Billy the Kid, met langzame, maar zelfverzekerde stappen en een blik vol minachting... als het mocht van zijn baas, had hij waarschijnlijk nog op de grond gespuugd ook... in echte western stijl. Ennio Morricone klinkt in m'n oren en ik heb er niet veel verbeelding voor nodig om struikjes te zien die tussen de schappen door stuiteren, voortgedreven door een hete woestijnwind.
Onze revolverheld voelt zich tot mij aangetrokken als een platenbons tot een blondje met siliconen, om dezelfde reden als al zijn soortgenoten: hij heeft over mij gehoord in zijn basiscursus beveiligen. Met gevaar voor eigen leven mijmer ik even over hoe het er aan toegaat op zo'n cursus.
'Leerling, zit je goed?'
-'Sta dan maar op!'
Bereidwillig staat het schaap van een leerling op, want dat is het op dit moment nog. Wanneer de cursus voorbij is zal dit schaap veranderd zijn in een beveiligingswolf die een verdacht figuur kan ruiken op vijfhonderd meter.
'Oké leerling, hier volgen wat vragen om je basiskennis te testen, ben je er klaar voor?'
-'Eeehhh'
'Ik zal dat maar als "ja" aanvaarden. Vraag één: Je ziet een persoon met mager postuur. Is dit: A) Een anorexia patiënt. B) Een ondode / wandelend lijk. Of C) Een Junk.'
-'Eeehhh A?'
'Incorrect! Statistisch gezien is negentig procent van alle magere mensen Junk, hou ze dus goed in de gaten want ze stelen als raven!'
Uiteraard begint de student op dit moment druk te noteren... uiteindelijk rolt daar een lijstje uit wat iedere beveligings-orc uit zijn hoofd dient te kennen.
Terwijl hij semi-nonchalant in mijn richting komt gelopen, neemt hij me in zich op met zo'n blik van: 'ik kijk niet naar jou hoor, ik ben hier gewoon om het natuurschoon te bewonderen.' Ik kan de houten raderen in z'n hersenpan bijna horen kraken als hij het lijstje afloopt.
Eehh...punt één...…Mager postuur. *check*
Punt B...Lang haar. *check*
Punt dozijn...ongure blik...Hmmm...*check*
En dan voor de bonuspunten...draagt de verdachte een lange zwarte jas waar veel gestolen waar in zou kunnen verdwijnen? *check*
Op een paar meter afstand stopt onze held met de rubberen zolen, zijn wenkbrauwen kruipen als twee harige rupsen dichter naar zijn ogen toe...hij beseft dat hij me niets heeft zien stelen. Hij kan me moeilijk hier ter plekke voorover duwen en intiem fouilleren zonder dat hij me stout heeft zien zijn.
Hij besluit om mij vanaf een afstandje vanuit zijn ooghoeken in de gaten te houden, zo heeft hij het geleerd dus zo zal hij het doen ook!
Als hij op het eind van het pad op een stoeltje was gaan zitten met een krant met twee gaatjes voor z'n snufferd en een gleufhoed die er bovenuit stak was hij waarschijnlijk nog minder opvallend geweest.
Op dit moment besluit mijn zieke geest om een beetje met deze almachtige beschermer van de bouwmarkt te spelen, ik begin weer wat willekeurig door de verschillende paden te struinen. Ondertussen probeer ik nog steeds het doel van mijn zoektocht onder ogen te krijgen, maar het is nog best lastig je daarop te concentreren als iemand zo leuk meespeelt!
Terwijl ik zigzaggend door de paden struin, loopt onze moloch langzaam heen en weer door het middenpad, van waaruit alle paden bekeken kunnen worden bij ieder pad wat ik insla zie ik hem op de kruising voor mij verschijnen...louter toevallig natuurlijk. Het doet z'n uiterste best om niet op te vallen, niet te laten merken dat hij mij in de gaten houdt. Hij doet net alsof hij maar een toerist is. Hij kan me natuurlijk niet direct in m'n gezicht aankijken, dan zou hij misschien wel verstenen... je weet het maar nooit.
Maar hij moet me natuurlijk wel kunnen zien, dus kijkt hij maar met zijn linkeroog in z'n rechterbroekzak en met zijn rechteroog in mijn linkerbinnenzak een prestatie waarvoor ik hem bijna een applausje wil geven, maar ik hou me maar eens in.
Na nog een goed kwartier achtervolging door de chicanes van de bouwmarkt besluit ik om Clint - want die naam heb ik hem inmiddels geschonken, Clint Hardboard - te confronteren met de steken die zijn cursusleider heeft laten vallen. Ik kan hem tenslotte moeilijk de rest van zijn beveiligingscarrière zo onopvallend als een flamingo in begrafenisstoet laten zijn.
Met reuzenpassen begin ik op hem af te lopen, waarop hij zich omdraait zodat hij mij nog net uit zijn rechterooghoek kan zien. Maar dan - het lot grijpt in - springt op het allerlaatste moment het doel van dit avontuur mijn ooghoek in. Op nog geen meter afstand van onze Clint sta ik ineens zo stil als de tijd in onze noordelijke provincies.
Voor mij staat de bestemming het schap met roestwerende werf. Ik zoek een kleine pot met een wit deksel uit en begin, extra langzaam, de label te lezen.
In mijn ooghoek zie ik ons aller Clint, die langzaam heen en waar staat te wiebelen in deze voor hem zo ongemakkelijke situatie. Hij kan tenslotte niet ineens een eind opzij gaan, dan zou het wel erg opvallen dat hij mij aan het bespieden was en ik heb nu nog wel een product in mijn handen!
Om de situatie nog maar iets ongemakkelijker te maken her- en herlees ik de label nog maar eens, terwijl ik de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van onze Clint vanuit mijn ooghoeken in de gaten houd. Hij voelt zich vast net zo ongemakkelijk als een hoer in de kerk.
Zo van dichtbij valt me ineens op dat Clint in ieder geval wel op heeft gelet bij de kleding les, net als iedere beveiligingsmoloch draagt hij alles twee maten te klein. Zijn blauwe overhemd zit zo strak om zijn afgetrainde lichaam gespannen dat ik ieder vetrolletje kan zien hangen...zijn broek zit zo strak dat ik zelfs kan zien hoe de tandjes van zijn rits kraken en kronkelen in een verwoedde poging de wapenstok binnen te houden.
Maar goed, ik zal onze strakke held maar uit zijn lijden verlossen...
'Zeg Clint...'
-'...'
'Clint?'
-'Eeehhh... ik heet Arnold.'
'Nou...dan zat ik er toch niet ver naast. Maar vertel eens, waarom achtervolg je me zo, wil je een handtekening?'
-'Een handtekening?'
'Ja je weet wel...zo'n ding dat je hebt moeten zetten toen je hier aanmonsterde.'
-'Eeehhh...'
Het is toch wel bedroevend, echt een interessante dialoog zal ik uit onze Clint niet krijgen, ik had ook beter moeten weten.
'Mag ik je een tip geven Clint?'
-'Eeehh...Arnold.'
'Dat zeg ik. Maar mijn tip, als ik had willen stelen zou ik niet een lange zwarte jas aangetrokken hebben waarmee alleen in een mafiafilm niet zou opvallen.'
-'Maar ik hield u niet in de gaten hoor.'
'Daar ga ik verder maar niet op in beste Clint... hoe dan ook, let liever op onopvallende dames met kinderwagentjes en andere mensen die je niet zo snel zou verdenken oh, en koop een gleufhoed!'
-'Eeehhh...'
'Het was gezellig Clint, oh nee... ik lieg.'
Terwijl ik - na netjes afgerekend te hebben - weer het felle daglicht in stap vol ik nog de verdwaasde ogen van Clint in mijn rug, ik kan de raderen in zijn hoofd horen draaien.
Ik zal toch niet weer iemand in de war hebben gebracht hè?
deGVR
