Libelle Zomerweek
Ik zie mezelf nou nog niet bepaald als een mevrouw, maar omdat ik zo'n type ben die een gegeven paard niet in de bek wil kijken, informeer ik eens bij het vriendje wat hij er van zou vinden om gezellig een dagje met mij uit te gaan. "Uhm...is het niet leuk om daar samen met je moeder naar toe te gaan?", zegt hij hopend. Hint is duidelijk..... Ik breng het voorzichtig ter sprake bij mams, die reuze-enthousiast roept dat haar dat nou zooo leuk lijkt!! Echt??? Goh...
De voorbereiding begint: we lezen 3 maanden Libelle bij, we bekijken de internetsite en verheugen ons op de ontmoeting met kok Rudolph (die van Life&Cooking). Mams maakt alle vriendinnen en zussen stinkend jaloers met de melding dat "zij lekker naar de Libelle Zomerweek gaat". En ik ga natuurlijk mee.
De grote dag breekt aan. Al om 8.00 uur zijn we klaarwakker. Tot mijn grote verbazing en vooral opluchting schijnt de zon uitbundig. Het is echt Libelle-weer. Om 9 uur begeven we ons naar het station. We hadden best eerder willen vertrekken natuurlijk, maar mams kreeg pas na 9 uur korting op haar treinkaartje. En zij niet alleen zo te zien....
Dat werd dus twee uur staan afgewisseld met zitten op van die klapstoeltjes naast de deur. Zo rond Weesp lijken er alleen nog maar vrouwen in de trein te zitten. Zullen die allemaal???
Ja, ze gingen allemaal. Al snel naderen we Almere en ik zie in de verte al de vrolijke witte tentjes van Libelle. "Kijk mam, daar in de verte is het" zeg ik nog. Onmiddellijk stopt de trein, met de melding dat we zijn aangekomen op het speciaal voor Libelle aangelegde Zomerweek-station. We sluiten aan in de vrolijke Libelle-Mevrouwen-Kolonne en arriveren 20 minuten later dan eindelijk bij de ingang, waar we met de kaartjes trots in ons hand, lekker langs de rij bij de kassa mogen lopen.
Eenmaal voorbij de kassa lijkt het alsof we nog steeds in de rij staan. Nooit geweten dat er zoveel Libelle-Mevrouwen waren. De meeste vind ik niet zo aardig. Ze duwen met hun ellebogen als ze er door willen, of rijden met hun kinderwagen over mijn tenen. Maar goed, een mens past zich aan. Al snel begeven mams en ik ons al elleboogjes uitdelend in de mevrouwenmassa.
In totaal hebben we er een uurtje of drie rondgelopen. Ik had mijn rugzak bij me, mams alleen een klein tasje. Dat was een beetje dom. Bij thuiskomst kwamen er de vreemdste dingen mijn rugzak (en mams' kleine tasje) uitrollen. Een liter soep, zakjes koffie, pennen, posters, pepermuntjes, boekjes, kaarten die we eigenlijk hadden moeten invullen en inleveren om kans te maken op geweldige prijzen, testertjes en mueslirepen...heel veel mueslirepen. Vraag me niet hoe het er allemaal in is gekomen...
Ergens halverwege die drie uur kregen we wat trek. Op zoek naar een eetstalletje kwamen we in het Kookpaviljoen terecht. En daar gebeurde het: we stonden oog in oog met Rudolph. Al snel zagen we dat ze ergens naast Rudolph ijsjes uitdeelden. Sorry Rudolph.... Na het ijsje kwam er een sapje en toen die aardige mevrouw met kaasjes en ook nog eentje met yoghurt en daarna weer een met een sapje en met een koekje en zelfs een broodje. Bij de uitgang van het paviljoen stond een eetstalletje. We hadden alleen geen honger meer en waren zelfs een beetje misselijk.
Na nog even vrolijk glimlachend geposeerd te hebben voor een fotograaf (vast en zeker op zoek naar de jongste bezoeker) vertrokken we maar weer eens richting uitgang. Een half uur later waren we weer op dat speciaal aangelegde station en nog eens twee uur later waren we weer thuis. Moeie benen, zere voeten, een heleboel onzinnige dingen en een hele ervaring rijker...
