Stralend
Wanhoop, verdriet, pijn maar vooral ongeloof toen ik hoorde van het plotseling overlijden van de zus van m'n beste vriend. Boos was ik, omdat ik niet begreep waarom. Boos. omdat het een leugen moest zijn. Maar wat mij het meeste pijn doet is om een familie te zien, die altijd met die pijn moet leven. Je weet dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Ik hoorde het op die zwarte zondag om ongeveer half 11 in de avond. Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gerend als van mijn huis naar zijn huis. Maar het maakte me niks uit. Ik moest weten of het waar was; ik had nog steeds het idee dat ik in een illusie leefde. Een nachtmerrie waaruit ik elk moment wakker kon worden. Ik wacht nog steeds op dat moment.
Er zijn zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd de afgelopen tijd, maar nooit was het voor mij zo dichtbij. Ik kan me als de dag van gister herinneren hoe ik met haar in de Skihut stond te feesten ter gelegenheid van mijn beste vriend's verjaardag. Of hoe ik bij haar kon pitten als ik was wezen stappen in A'dam.
Misschien is deze column wel puur voor mezelf. Dat ik ff dingen van me afschrijf. Dat ik zo misschien zo m'n eigen kleine bijdrage lever aan het verwerken van het verdriet aan haar familie.
Stralend, dat is ze. En zo zal ik haar altijd herinneren. Ze werd 22 jaar.
Alex
