Een stukje over stukjes...
Ook toen had ik dus met mijn geheel eigen visie nog niet door hoe de wereld werkte, en nu is daar nog weinig verandering in gekomen. De enige verandering is dat ik nu niet meer naar school moet.
Toen wel. na die uitspraak duikelde mijn vader een HBO leerboek wiskunde op en legde het voor mijn neus met de mededeling dat als ik daaruit kwam ik niet meer naar school hoefde.
Na twee dagen pieker pakte ik toch maar weer mijn schooltas in, ik ben nooit echt een Beta geworden.
Maar de grootste ontdekking ná het lezen, was die van het schrijven. niet alleen bleken al die tekentjes een geheime code te zijn die je kon ontcijferen en er verhalen uit halen, je bleek er zelf ookmee te mogen puzzelen! Knippen en plakken totdat er je geheel eigen verhalen ontstaan! ook dat vond ik wel een aangename ontdekking, en sinds dien doodde ik mijn tijd in de schoolbankjes met het volschrijven van tientallen schriften met "verhalen." Ik snapte nooit waarom die van mij nooit zo leuk werden als in een boek, want ik schreef toch heus preciesop hoe alles ging! de schrijvers van de echt interessante verhalen moesten wel een razendspannend leven hebben, dat hun verhalen zo geweldig werden!
Toen volgde de derde ontdekking, nml dat al het geschrevene helemaal niet per se waar hoeft te zijn! daar kwam ik achter doordat ik ook al snel een liefde voor spreekwoorden ontwikkelde, en stuitte op het gezegde: "Liegen alsof het gedrukt staat." Dat was voor mij nogal dubieus en tegenstrijdig, en zo viel ik dus van mijn geloof dat al die stapels boeken ook echt waar waren.
Liegen dus!
Verántwoord liegen!
Liegen op een manier waarop iedereen het alleen maar leuk vind, en niemand er boos om wordt!
Nu bleek geschreven taal al helemaal het walhalla. Je kon er nml alle kanten mee op, letterlijk! Als je maar goed genoeg de sfeer weet op te roepen kan je je lezers meevoeren naar de noordpool, waar een ijzige wind de harde sneeuwvlokken in je gezicht striemt, je neus die net boven je sjaal uitsteekt dreigt te bevriezen en je snottert al aardig, in de sok van je linkervoet zit een gat, en je voelt je voet verijsen.
En dat terwijl ik nog nooit op de noordpool geweest ben, ik doe maar wat!
Niet alleen ik vond schrijven erg leuk, anderen bleken het ook nog eens leuk te vinden om te lezen wat ik schreef. dat was weer een leuke ontdekking, al was hij niet zo schokkend als de vorige. want ik schrijf niet zodat anderen iets kunnen lezen. oh nee, geheel niet! Schrijven is voor mij niets dan egotripperij. Kijk eens wat een geweldige zinswending ik nu weer bedacht heb! Kijk eens hoe lumineus ik de woorden tussen de zinnen weet door te vlechten! Ik proef mijn eigen schrijfsels en ze smelten behaaglijk op mijn tong. Ze zijn de ultieme zoetigheid, de perfecte zelfbevrediging. En dat iemand anders het ook nog leest, ja, dat is leuk, maar ik vind het schrijven zelf vooral leuk.
Sinds een tijdje schrijf ik ook op fok! omdat ik toch wel het idee kreeg iets met mijn geschrijf te moeten doen. Daarvoor gooide ik het allemaal in een grote map, en zo af en toe kwam mijn vader er om vragen, als al zijn boeken uit waren en hij iets wou lezen voor het slapen gaan. En dat was niet zo vaak, niet alleen ik hou van lezen, dus ons huis staat nogal vol met boeken.
Dus toen ging ik hier schrijven.
Wat later keek ik opeens met verwondering naar een stukje wat ik had geschreven. wat was dát nou? Ik knipperde eens met mijn ogen, tuurde nog eens goed naar de onderkant.
daar stónd iets! Iets wat ík daar niet had neergezet!
Nadere inspectie wees aan dat het een reply bleek te zijn. Door de wonderbaarlijke technieken van het internet was men nu in staat niet alleen mijn stukjes te lezen, maar ook nog om je mening daar te ventileren. Goed, ik nam het aan voor wat het was, en ging weer verder met wat ik aan het doen was. (waarschijnlijk lezen)
Daarna stonden er regelmatig reacties onder mijn stukjes, en regelmatig las ik ze met groeiende verbazing. Het leek namelijk wel alsof de mensen die daar reageerden nog niet de derde ontdekking hadden gedaan; de lieg-ontdekking!
Nu moet ik toegeven dat het enigzins verwarrend werkt als ik als schrijfpersoon er nogal van houdt om werkelijkheid en fantasie door elkaar te klutsen, maar van sommige reacties viel ik toch wel van mijn stoel. Soms durfde ik bijna niet te zeggen dat wat ik had geschreven helemaal niet noodzakelijk wáár hoefde te zijn, dat het niet echt, niet echie, over mij hoefde te gaan. Maar aan de andere kant vond ik het ook wel een nieuw doel!
Schrijven om reacties uit te lokken! Woorden als speldeprikken om de breinen van mensen lichtelijk te plagen en te kriebelen. Om die massa hersencellen in beweging te brengen, zodat mensen zich gingen afvragen wat zij er nou eigenlijk van vonden!
